In 2019 is Marissa via Pernu gestart als administratief ondersteuner bij Dienst Justitiële Inrichting (DJI) in Veenhuizen. Een functie die indertijd voor haar nog compleet nieuw was en waar veel aan vooraf is gegaan. Nu deelt Marissa haar verhaal graag met anderen en hoopt ze werkzoekenden en andere medewerkers van Pernu te inspireren.
Zou je jezelf kunnen voorstellen aan onze lezers?
Mijn naam is Marissa Draaisma, ik ben 21 jaar en momenteel werk ik in vaste dienst bij Dienst Justitiële Inrichting (DJI) in Veenhuizen.
Voordat je meer verteld over hoe je bij DJI terecht bent gekomen, waar is het allemaal begonnen?
Het begon allemaal toen ik 14 jaar was en in de tweede klas van de HAVO zat. Ik was veel ziek; verkoudheidsklachten, gewrichtsklachten en keelontsteking. Hierdoor was ik veel afwezig van school en kon ik niet lang naar een beeldscherm kijken. Op een gegeven moment moest ik 22 toetsen inhalen. Het ergste voor mij is dat ik vervolgens terugzakte naar kader. De HAVO wilde ik graag afmaken, maar dit was geen optie. Ik voelde me dom. In het derde en het vierde jaar VMBO was ik wederom veel afwezig, al ben ik wel cum laude afgestudeerd. Toen begon ik aan mijn MBO-2 opleiding. Dat ging goed tot aan het tweede jaar waarin ik stage moest lopen. Stage lopen ging niet en ik werd nog zieker.
Wat vervelend dat het toch weer minder werd. Hoe was het ziek zijn in combinatie met je persoonlijke leven?
Doordat ik veel afwezig was van school en ook vaak erg moe was, raakte ik in een isolement. Vriendjes wilden niet meer afspreken omdat ik ‘er toch nooit was’. Ik was erg eenzaam en had geen privéleven meer. Ook daardoor ging het mentaal steeds slechter en raakte ik in een depressie. Ik ben toen wederom met een zware keelontsteking in het ziekenhuis terecht gekomen en heb daar een week gelegen. Na jaren kwam eindelijk de diagnose; lymfklierkanker in een vergevorderd stadium. Mij werd op dat moment een levensverwachting gegeven van drie maanden. Daarop volgde een emotionele tijd waarin denken aan mijn toekomst geen zin had. Daarop volgde nieuw bericht vanuit het ziekenhuis; goed en slecht nieuws. Ik had geen kanker, maar wel een auto-immuunziekte die daarop lijkt waar geen behandeling voor is. De boodschap was om met de ziekte te leren leven en ik werd ontslagen uit het ziekenhuis.
Je kreeg te horen dat de ziekte niet levensbedreigend was en je toch weer kon nadenken over je toekomst. Hoe maak je die omslag?
Dat was op dat moment ook erg lastig. Ik had geen school meer, geen werk en geen persoonlijk leven en ook waren er spanningen thuis. Ik heb toen contact gezocht met de gemeente. Via de werkconsulent van de gemeente kwam ik bij het UWV terecht. Het UWV heeft een beoordeling gemaakt van mijn werkvermogen. Ik verwachte zelf minstens 16 uur per week wel te kunnen werken onder goede gezondheidsomstandigheden. De verwachting van de consulent van het UWV was anders; zij dachten niet meer dan vier uur per week werken voor nu en in de toekomst. Ik ben dus 100% afgekeurd. Ik heb direct een wajong aangevraagd en mijn verwachting om ooit nog aan een carrière te denken waren verdwenen. Tegelijkertijd wilde ik het feit niet accepteren dat ik op mijn achtiende 100% was afgekeurd. Daarom werd ik opgenomen in het doelgroepregister; mocht ik dan toch ooit een baan vinden, dan zijn de risico’s niet voor rekening van de werkgever.
Wat mooi dat je in het doelgroepregister terecht bent gekomen. Hoe heeft een registratie in het doelgroepregister je geholpen?
In eerste instantie wilde ik samen met mijn moeder graag een stichting opzetten. Ik had de wens om via die stichting bij te dragen aan het creëren van een veilige werkomgeving voor jongeren zoals ik. Toen ik aan het googelen was of dergelijke initiatieven al bestonden, kwam ik terecht op de website van Pernu. Ik zag op de website een vacature openstaan bij de Rijksoverheid als administratief ondersteuner voor 24 tot 28 uur per week.
Hé, daar komt Pernu in beeld. Hoe verliep die procedure voor deze vacature?
Allereerst kwam Pieter van Pernu bij mij thuis voor een kennismakingsgesprek. Het was een laagdrempelig gesprek en het was een fijne eerste kennismaking met Pernu. Toen ben ik samen met Pieter op sollicitatiegesprek geweest bij DJI in Veenhuizen. Daar ontmoette ik de leidinggevende van het team, Peter Holtrop.
Na een fijn gesprek met Peter, wilde hij me graag de kans geven om te starten in de functie. Ik was zo blij als een kind. Ik kreeg een tweede kans om weer mensen om me heen te hebben en de kans om weer te kunnen zeggen dat ik aan het werk ga.
Wat goed! Hoe waren die eerste werkdagen?
De eerste werkdag was meteen heel leuk. Het contact was goed met de collega’s. Mijn collega’s wisten dat ik via de participatiewet was binnen gekomen, maar ik had niet direct de behoefte mijn verhaal te delen met de collega’s. Ook omdat ik mijn situatie nog niet helemaal had geaccepteerd. Ik startte met 24 uur werken per week. Achteraf gezien misschien wel teveel uur om mee te starten, maar ik durfde niet aan te geven dat ik graag uren wilde opbouwen. Ik was bang daardoor wellicht de baan te verliezen.
Je hebt de baan niet verloren en je hebt je juist ontpopt in deze functie. Hoe reageerden collega’s om jouw heen op jouw komst?
Mijn leidinggevende begon zich meer in te lezen wat voor begeleiding participanten nodig hebben. De ene heeft een mentale beperking, maar bij mij ‘mankeerde’ er fysiek alleen wat. Ik voelde dat mijn collega’s zich nog wel eens zorgen maakte als ik ziek werd. Al met al kreeg ik veel ondersteuning en door werk ben ik sterker in mijn schoenen komen te staan. Ik durfde weer alleen naar de winkel en af te spreken met vrienden. Wat voor een ander normaal is, durfde ik weer vanwege mijn werk. In anderhalf jaar tijd ben ik snel volwassen geworden.
Een mooie ontwikkeling. En hoe ging die ontwikkeling verder?
|
"Mijn leidinggevende Peter Holtrop bleek tevreden te zijn over mijn werk. Ook hij zag dat ik stabiel was geworden. Dit betekende dat ik in aanmerking kwam voor een vaste aanstelling, WOW!"
|
Hoe heeft Pernu jou in deze tijd ondersteund?
Mijn contactpersoon Kirsten en ook Pieter hebben mij verteld dat ik me prima uit mag spreken dat ik net even wat extra begeleiding nodig heb in het licht van mijn doelgroepregistratie. Ik heb steeds beter geleerd om me uit te spreken over mijn situatie en zie dat mensen juist meer begrip krijgen voor mijn situatie waardoor ze ook bereid zijn mij meer te helpen.
“Ik heb de ondersteuning vanuit Pernu altijd als heel prettig ervaren”
Fijn dat je dit zo hebt ervaren. Je gaf eerder aan dat er spanningen waren thuis. Hoe heeft dat zich ontwikkeld?
Uiteraard zagen ook mijn ouders een grote ontwikkeling sinds ik was begonnen met werken. Mijn ouders wilden een situatie voor mij waarbij hun kind zich veilig en prettig voelt. Bij het horen van de woorden ‘vast contract’ was er ook bij hen een flinke opluchting. Mijn leven was verandert, maar ook die van de familie thuis!
Mooi dat het zo voor jou heeft uitgepakt. Maar je wilt hier nog wat over kwijt zie ik.
Jazeker. Ik vind het jammer dat er nog teveel bedrijven angstig reageren als er wordt gesproken over het aannemen van kandidaten uit het doelgroepregister. Ik heb nu deze kans gekregen, maar er zijn nog zoveel meer mensen die in een zelfde soort situatie zitten als waar ik in zat.
Vanuit Pernu kunnen we dat uiteraard alleen maar beamen. Meer sociaal ondernemen en meer mensen uit de doelgroep begeleiden richting een duurzame baan.
|
Er moeten daarom nog veel meer kansen gecreëerd worden: niet alleen omdat het moet, maar ook omdat de wens er is vanuit het bedrijfsleven. |
Sinds dit jaar heb ik dus een vast contract. Sindsdien is de sfeer met collega’s niet verandert, maar mijn gevoel wel: een vast dienstverband bij het Ministerie van Justitie. Een echte overwinning! Ook vind ik het mooi om mijn plaatsje af te staan aan een nieuwe kandidaat uit het doelgroepregister. Ik kijk er nu al naar uit om die nieuwe medewerker in te werken. Als ervaringsdeskundige kan ik mijn kennis en vaardigheden overdragen op de nieuwe kandidaat en ik hoop ook weer van deze medewerker te kunnen leren.
Hoe is het nu met je gezondheid?
Sinds vorig jaar april ben ik niet meer ziek geweest. Met een stabielere basis van werk ben ik minder moe en ben ik ook minder ziek geweest. Ook het thuiswerken heeft daarmee te maken. Door minder aanwezig te zijn op kantoor waardoor er minder kans is een virus op te pikken. Ik ben ervan overtuigd dat doordat ik mij mentaal sterker voel, mijn lichaam ook volgt. Ik heb weer meer vertrouwen gekregen in mijn lichaam en ik durf weer meer mijn leven te leven.
|
Marissa, ontzettend bedankt voor je tijd en voor dit interview. Pernu wenst je heel veel succes in je werkzaamheden bij DJI en we wensen jou het beste in de toekomst! |